شرح دعای روز بیست و نهم ماه رمضان

شرح دعای روز بیست و نهم ماه رمضان در چهار فراز: 1. بارش رحمت 2. رابطه ی توفیق و عصمت 3. رهایی از وهم! 4. تفاوت رحمان و رحیم

دعای روز بيست و نهم‏

«اللَّهُمَّ غَشِّنِي فِيهِ بِالرَّحْمَةِ وَ ارْزُقْنِي فِيهِ التَّوْفِيقَ وَ الْعِصْمَةَ وَ طَهِّرْ قَلْبِي مِنْ غَيَاهِبِ التُّهَمَةِ يَا رَحِيما بِعِبَادِهِ الْمُؤْمِنِينَ »

ترجمه: اى خدا در اين روز مرا به رحمت خود درپوشان و هم توفيق و حفظ از گناهان روزى فرماو دلم را از تاريكي هاى شكوك و اوهام باطل پاك دار اى خداى مهربان بر اهل ايمان

رمضان

 

شرح دعای روز بیست و هشتم ماه رمضان

شرح فراز اول:

«اللَّهُمَّ غَشِّنِي فِيهِ بِالرَّحْمَةِ » اى خدا در اين روز مرا به رحمت خود درپوشان!

بارش رحمت

رحمت های خداوند همچون باران همه را فراگرفته است فقط باید ظرفی پشت به باران نکرده باشد و الا هیچ از باران به او نخواهد رسید.

این فراز از دعای روز بیست و نهم با توجه به فراز بعدی آن اشاره به این نکته دارد که انسان باید زمینه ی استفاده از رحمت های خداوند را در خودش ایجاد کند. « رَحْمَتي‏ وَسِعَتْ كُلَّ شَيْ‏ءٍ فَسَأَكْتُبُها لِلَّذينَ يَتَّقُونَ وَ يُؤْتُونَ الزَّكاةَ وَ الَّذينَ هُمْ بِآياتِنا يُؤْمِنُونَ» (اعراف: 156) آنانی که با تقوی هستند و به نیازمندان بخشش میکنند و ایمان به آیات الهی دارند مستحق رحمت خداوند میشوند.

ایمان وتقوا وزکات زمینه های جلب رحمت خداوند هستند. قرآن میفرماید: خداوند آنانی را که به او ایمان دارند از تاریکی به نور می آورد ولی آنانی که به او ایمان ندارند از نور به تاریکی میروند « اللَّهُ وَلِيُّ الَّذينَ آمَنُوا يُخْرِجُهُمْ مِنَ الظُّلُماتِ إِلَى النُّورِ وَ الَّذينَ كَفَرُوا أَوْلِياؤُهُمُ الطَّاغُوتُ يُخْرِجُونَهُمْ مِنَ النُّورِ إِلَى الظُّلُمات‏» (بقره: 257)

خورشید غروب و طلوع ندارد این زمین است که به هر میزان که رو به خورشید کند از نورش بهره میگیرد و به هر میزان که از آن روی برتابد در تاریکی فرو میرود.

اعراض از ذکر خداوند همان روی برتافتن از خورشید است. اعراض از ذکر خداوند زندگی انسان را در تنگنای شدیدی قرار میدهد (طه: 124) این شخص خودش باعث محرومیت از رحمت خداوند شده است.

خداوند که انسان را آفرید به او گفت که با همسرش در بهشت سکنی گزیند واز آنچه در بهشت است به هر میزان که می خواهد بخورد و لذتش را ببرد و تنها یک میوه را استثنا نمود (بقره: 35) ولی انسان به خاطرحرصش خود را از بهشت خارج ساخت و درزمین قرار داد.

شرح فراز دوم دعای روز بیست و نهم ماه رمضان

«وَ ارْزُقْنِي فِيهِ التَّوْفِيقَ وَ الْعِصْمَةَ » و هم توفيق و حفظ از گناهان روزى فرما!

رابطه ی توفیق و عصمت

توفیق به معنای هماهنگ بودن اعمال انسان با اوامر خداوند است (توحید صدوق: 242) و عصمت به معنای یافتن قدرتی درونی برای پرهیز از نواهی پروردگار است.

طاعت و موافق نمودن همه ی کارها با دستورات خداوند انسان را به عصمت می رساند.

خداوند ایمان فطری را در همه ی انسان ها نهادینه نموده است و او را نسبت به مصادیق تقوا و فجور آگاه نموده است.  حال نوبت انسان است که با توفیق خواهی از خداوند به عمل بپردازد.

عمل ایمان را تقویت می کند و ایمان تقویت شده، عمل بیشتر را باعث می شود و همانطور ایمان و عمل یکدیگر را تقویت می کنند و مثل دو بال انسان را تا سدرة المنتهی پیش برده و او را به شاخه طوبی می نشاند. و انسان این گونه به عصمت می رسد.

هر چند انسان نمی تواند به مراحل بالای عصمت برسد ولی به مرحله ی نخست آن هم نایل شود به کمال مطلوب خود دست یافته است.

شرح فراز سوم:

«وَ طَهِّرْ قَلْبِي مِنْ غَيَاهِبِ التُّهَمَةِ » و دلم را از تاريكي  هاى شكوك و اوهام باطل پاك دار!

رهایی از وهم!

«غیاهب» جمع «غیهب» به معنای تاریکی شدید است. «تُهَمه» به معنای وهم و (باطل را حق و حق را باطل) تصور کردن است.

تاریکی ها وقتی زیادتر از نور باشد انسان دچار وهم می شود به سایه ای روی دیوار می نگرد خیال می کند واقعا موجودی روی دیوار است و از طرفی موجودی روی دیوار حرکت می کند خیال می  کند سایه ای بیش نبوده است.

کلمه ی تطهیر در فراز دعای روز بیست و نهم نشان از این است که برای رهایی از وهم و شُبهه باید خود را از گناهان پاک نمود.

کسی که از گناه پرهیز دارد دارای نیروی فرق گذاری بین حق از باطل است « إِنْ تَتَّقُوا اللَّهَ يَجْعَلْ لَكُمْ فُرْقانا » (انفال: 29) بنابرین هیچ گاه دچار وهم نمی شود.

متقی کسی است که تنها ولایت خداوند را پذیرفته است و دل به غیر خدا نداده است لذا از همه ی تاریکی ها خارج است و با نور خداوند که در عقل و شرع تابیده است راه را از چاه، حق را از باطل، سره را از ناسره تشخیص می دهد و از فتنه ها آگاه که حق و باطل به هم پیچ می خورد به سلامت عبور می کند.

کسی که از تاریکی به نور هدایت شود چنگ به ریسمانی محکم می زند که هیچ پاره نمی شود. خود را از چاه همه ی ظلمت ها رهایی می بخشد و در امواج متلاطم بر کشتی نجات سوار می شود

و «منّا اهل البیت» می گردد: « اللَّهُمَّ صَلِّ عَلَى مُحَمَّدٍ وَ آلِ مُحَمَّدٍ الْفُلْكِ الْجَارِيَةِ فِي اللُّجَجِ الْغَامِرَةِ يَأْمَنُ مَنْ رَكِبَهَا وَ يَغْرَقُ مَنْ تَرَكَهَا الْمُتَقَدِّمُ لَهُمْ مَارِقٌ وَ الْمُتَأَخِّرُ عَنْهُمْ زَاهِقٌ وَ اللازِمُ لَهُمْ لاحِق‏» (فرازی از صلوات شعبانیه)

شرح فراز چهارم دعای روز بیست و نهم ماه رمضان

«يَا رَحِيما بِعِبَادِهِ الْمُؤْمِنِينَ » اى خداى مهربان بر اهل ايمان!

تفاوت رحمان و رحیم

رحیم، نعمت معنوی است و رحمان، نعمت مادی است.

همه ی موجودات ازرحمت رحمان استفاده می کنند لذا خداوند برای همه ی موجودات رحمن است ولی ازرحمت رحیم فقط مؤمنین بهره می برند لذا خداوند تنها برای آنها رحیم است.

انسان هایی که از تعالیم انبیا دور مانده بودند و غرق در زندگی مادی شده بودند تنها تصوری که از خداوند و نعمت های او داشتند امور مادی بود. لذا آنها خداوند را تنها به نام رحمن میشناختند. و نسبت به نام رحیم بیگانه بودند: « قالُوا ما أَنْتُمْ إِلاَّ بَشَرٌ مِثْلُنا وَ ما أَنْزَلَ الرَّحْمنُ مِنْ شَيْ‏ءٍ إِنْ أَنْتُمْ إِلاَّ تَكْذِبُونَ » (یس: 15)

آنها چون تصوری از رحمت های معنوی نداشتند تصور می کردند هر کس که از مادیات بیشتری برخوردار باشد همو مقرب درگاه خداوند است و اگر قرار باشد خداوند پیامبری داشته باشد باید از میان متولین و اغنیاء انتخاب گردد لذا در مقابل انبیا می گفتند ما از شما اموال و اولاد بیشتری داریم چرا شما که ثروتی ندارید پیامبر شده اید؟!

شیطان با نام رحیم خیلی عداوت می ورزید به همین خاطر تلاش زیاد کرد تا از تکرار «بسم الله الرحمن الرحیم» در قرآن جلوگیری کند.

کمی هم موفق شد تا جایی که بعضی از اهل سنت جز بسم الله سوره نمل که در نامه ی حضرت سلیمان به ملکه ی سبا آمده است دیگر بسم الله ها را از قرآن نمی دانند ومی گویند مسلمانان آنها را در ابتدای سوره ها به خاطر تیمن و تبرک نوشته اند!

ولی شیعه برای مبارزه با این تحریف آشکار قرآن با توصیه ی امامان بزرگوارش بسم الله را نه تنها جزء قرآن می  داند بلکه اصرار دارد آن را حتی در نمازهای اخفاتی (نماز ظهر و عصر) با صدای بلند بخواند.

دیدگاهتان را بنویسید